Ściereczka z mikrofibry do soczewek optycznych

Linia łącząca środki krzywizny po obu stronach nazywana jest osią główną, a punkt centralny O nazywany jest środkiem optycznym. Światło przechodzące przez centrum optyczne nie załamuje się bez względu na to, skąd pochodzi. Wiązka równoległa do osi głównej załamuje się na soczewce wklęsłej i rozchodzi się w czterech kierunkach. Wszystkie linie pomocnicze w kierunku rozbieżności będą znajdować się w punkcie F po tej samej stronie co źródło światła, a jej załamane światło będzie po prostu emitowane z punktu F, który nazywa się wirtualnym ogniskiem. Po jednym z każdej strony obiektywu. Soczewka dwuwklęsła jest również nazywana soczewką rozbieżną. Ogniskowa soczewki wklęsłej odnosi się do odległości od ogniska do środka soczewki. Im większy promień obiektywu, tym dłuższa ogniskowa. Jeśli jest to cienki obiektyw, ogniskowe po obu stronach są równe.

W przypadku użycia w lekkim, rzadkim ośrodku może rozchodzić się wiązkę padającą, dlatego nazywa się ją również soczewką rozbieżną. Nazywa się ją również soczewką ujemną, ponieważ jej ogniskowa jest ujemna. W przypadku cienkiej soczewki wklęsłej wzór obrazowania, wzór powiększenia poprzecznego i zasada znaku są takie same jak dla soczewki wypukłej.

Obraz utworzony przez dwuwklęsłą soczewkę jest zawsze mniejszy niż pionowy wirtualny obraz obiektu. Soczewka dwuwklęsła służy głównie do korekcji krótkowzroczności. Krótkowzroczność jest spowodowana głównie deformacją soczewki, co powoduje przedwczesne gromadzenie się światła przed siatkówką. Soczewka dwuwklęsła pełni rolę światła rozbieżnego. Soczewka dwuwklęsła staje się pionowym i zredukowanym obrazem wirtualnym, który wydłuża odległość obrazu i po prostu pada na siatkówkę.